De Kangal (Anatolische Herder, Turkse Herder) is een jachthond uit de Assuraanse periode van de Assurbanipal. Ze worden ook Sivas Kangal of Anatolische Herder (Anatolische herder) genoemd. Dit hondenras wordt beschouwd als nationale schat van Turkije. In hun woonplaats Sivas is de Kangal een metgezel van de herder. De prijs voor een Kangal is op dit moment niet te hoog, gemiddeld € 600 per pup. We zullen in onderstaand artikel informatie geven over de beste prijs voor Kangal pups, huisdierenwebsites en gerenommeerde fokkers op dit moment.

De prijsklasse voor een Kangal

Gebaseerd op het opvoedt doel en kwaliteit, is de prijs voor een Kangal onderverdeeld in twee niveaus:

• Beperkt geregistreerde Kangals om alleen als gezinshond groot te brengen. Deze pups zijn niet duur, ze variëren van € 500 – € 800 per pup.
• Volledig geregistreerde Kangals, met stamboom, voor fok of hondenshows. Deze pups hebben een prijs variërend van € 800 – € 2000, afhankelijk van hun stamboom, de bloedlijn en de reputatie van de fokker.
• Kangals uit Turkije zijn vrij duur, van € 1000 – € 1500 en geliefd bij fokkers, hoewel hun kwaliteit niet uitstekend is.

Waar zijn Kangal pups te koop?

• https://www.marktplaats.nl/z/dieren-en-toebehoren/kangal.html
• https://www.puppyplaats.nl/zoekpuppy.php?zoekveld=Anatolische-Herdershond
• https://www.2dehands.be/dieren-toebehoren/honden/2/kangal/
• Anatolische herder of Kangal Fokkers – HondenPage

Kenmerken van Kangals

Uiterlijk

Volgens de AKC-norm moeten Kangals “er stoutmoedig en rustig uitzien, tenzij ze worden uitgedaagd. Hij is groot, goede botten, een goed gespierde torso met een sterke kop. ” Hoewel groot en krachtig, Kangals zijn zeer behendige dieren. De schedel is breed en de snuit is rechthoekig met een stomp profiel. De oren zijn klein, hangend (hangend) en V-vormig. De smalle ogen van Kangals variëren in kleur van goud tot bruin. Ze hebben lange staarten die omhoog krullen en over de rug van de hond staat wanneer hij alert is.

Kangals zijn grote honden, ze hebben een schofthoogte van 72 tot 86centimeter. Hun gewicht kan sterk variëren van hond tot hond en varieert van 41 tot 66 kilo, bij teefjes gemiddeld in 50 kilo en reutjes gemiddeld 60 kilo.

De vacht van de Kangal is slechts ongeveer 2,5 cm lang, met een dikke ondervacht. Sommige honden hebben mogelijk pluimen op de oren, poten en staart. De vacht is er in vele kleuren, waaronder pinto, wit en gestroomd en zandkleurig met een zwart masker is de meest voorkomende.

Persoonlijkheden

Kangals zijn echt een werkend ras. Ontworpen als beschermers van vee, deze honden nemen het werk zeer serieus. Uitstekende waakhonden met een luide, diepe blaf; noch een vos noch een inbreker komt langs een Kangal. Ze zijn onafhankelijk en eigenwijs, maar toegewijd aan hun familie en zijn een ideale werkhond voor boeren. Dit is geen gezinshond, maar een werkhond en potentiële eigenaren moeten zoveel mogelijk onderzoek doen voordat ze zich verbinden aan een Kangal.

Dit grote ras zou niet in een appartement moeten wonen. Hoewel Kangals minder lichaamsbeweging nodig hebben dan andere rassen van vergelijkbare grootte, hebben ze nog steeds veel wandelingen en dagelijkse tijd nodig om te rennen. Georganiseerde spelletjes zoals apporteren interesseren dit ras niet. Als ze geen vee hebben om mee te werken, kan hun wens om te werken worden bevredigd door een slee of een kar te trekken of door deel te nemen aan speuractiviteiten.

Boerderijen zijn de ideale leefruimte, omdat ze een aangeboren verlangen hebben om te werken en kuddes te beschermen en profiteren van de open ruimte om te rennen. Gezinnen met kleine kinderen moeten twee keer nadenken over het adopteren van een Kangal. Hoewel ze zich goed zullen voelen bij leden van hun eigen gezin, reageren ze vaak niet goed op kinderen die ze niet kennen.

De geschiedenis van de Kangal

Groot, indrukwekkend, alert en ontvankelijk, de Nationale Hond van Turkije is een oud kudde-bewakend ras dat bekend staat als de Kangal. Het ras, mogelijk gerelateerd aan Mastiff-type honden, arriveerde in centraal Turkije met Turkse stammen, omdat ze in de 11e eeuw uit Centraal-Azië kwamen en verwijzingen naar honden die passen bij de Kangal beschrijving gaan terug naar het 14e-eeuwse Turkije. Het ras kan veel ouder zijn: sommige bronnen geloven dat afbeeldingen van de voorouders van het ras rond 600 voor Christus in de kunst van het Assyrische rijk werden afgebeeld.

Sommigen geloven dat de ras naam een ​​gemeenschappelijke stam kan hebben als de Turkse stam, de “Kankalis”, terwijl anderen beweren dat de Kangal zijn naam ontleent aan de stad Kangal in de Turkse provincie Sivas.

Kangals worden al lange tijd geassocieerd met ‘agas’, mensen van de heersende klasse die stamhoofd en grote landeigenaar waren. Tegenwoordig wordt een meerderheid gefokt door gewone mensen en dorpelingen die trots zijn op de effectiviteit van hun honden bij het beschermen van hun kuddes tegen roofdieren. Traditioneel blijven de honden overdag bij hun kuddes werken met hun herders en in de schemering, keren ze terug naar de dorpen waar ze naar verwachting goede honden zijn, door voorzichtig te zijn met kinderen en tolerant ten opzichte van buren. De honden mogen niet vrij rondlopen en slapen ‘s nachts bij de schapen of net buiten het huis. Als maaltijden worden ze gevoed met gerstpuree, restjes en botten.

In de jaren 80 werden er pogingen ondernomen om een ​​ras standaard te creëren en verschillende Turkse militaire en universitaire voorzieningen zouden werken aan het behoud van het ras met twee fokcentra in Sivas. Het ras wordt erkend door de KIF, de nationale rasvereniging en het probeert FCI-erkenning te krijgen voor het ras.

Het land heeft het voor niet-Turkse staatsburgers moeilijk, zo niet illegaal gemaakt om Kangals te exporteren en zeker niet zonder een vergunning. We kwamen een verwijzing naar de Verenigde Naties tegen die kleine subsidies geeft voor projecten die het gebruik van Kangals aantonen en aanmoedigen bij natuurbeschermingsinspanningen om dieren te beschermen. In haar boek “Farm Doggen” schrijft Janet Dohner dat de Turkse regering in 2014 heeft ingestemd naar de export van twintig Kangals voor een USDA roofdieren controlestudie. Vóór het exportverbod werd in 1985 een Kangal in de Verenigde Staten geïmporteerd door David en Judith Nelson, die het ras hadden bestudeerd terwijl ze in Turkije woonden. Het was deze hond en de daaropvolgende import die de basis legde voor het ras de Anatolische Herder. De Kangal werd in 1998 erkend door de United Kennel Club (UKC).